-Je staat ‘s ochtends in de keuken bammetjes te smeren voor je kinderen. Op de achtergrond hoor je ze luid kibbelen met elkaar, en dan komt de jongste voor de zoveelste keer dreinen dat hij een koekje wil. Je hebt het helemaal gehad en schreeuwt: “NEE, JE KRIJGT GEEN KOEKJE!”

Je schrikt van jezelf en vraagt je af: “Wat voor moeder ben ik die naar haar kinderen schreeuwt?” Zal ik ooit weer die leuke moeder worden die ik was voor de kanker?”

-Je staat voor de spiegel, en wat je ziet brengt stilletjes tranen in je ogen. Ja, je bent dankbaar dat je nog leeft, maar zoals je er nu uitziet daar word je gewoon niet blij van; sterker nog, je herkent jezelf niet meer. En dan kan je partner nog zo vaak zeggen: “Schat, ik vind je prachtig,” maar diep van binnen vind je dat moeilijk te geloven. En je vraagt je af: zal onze intieme relatie ooit weer worden zoals het was? Zal ik ooit weer zorgeloos kunnen genieten van ons liefdesspel?

– Je slaapt al maanden slecht, je gedachten blijven maar malen. Wat als… de kanker terugkomt? Wat als… je nooit meer normaal kan nadenken? Wat als… die verlammende vermoeidheid blijft? Wat als… je partner er klaar mee is en je verlaat? Al dat piekeren, om gek van te worden.

– Je komt op je werk aan, je collega’s vragen belangstellend hoe het gaat. Je antwoord: “Het gaat fantastisch, blij dat ik weer mag werken.” Je begint aan je taken, maar al na één uur merk je dat je niet meer goed kan focussen, al die achtergrondgeluiden om gek van te worden. Je leest nu al voor de derde keer dezelfde tekst door en nog steeds dringt het niet tot je door wat er staat.

Het huilen staat je nader dan het lachen; al die prikkels putten je uit, en dan is de dag nog maar net begonnen. Je vraagt je af: “Hoe kan het dat ik nu nog niet eens de helft kan van wat ik voorheen kon?” De angst slaat je om het hart. Zal het ooit weer normaal worden?